Brakuje mi Go

Nigdy nie sądziłam, że mnie to spotka. Nie po 12 latach bycia razem. Nie po 5 latach małżeństwa. Nie, gdy mamy 19 miesięczną córkę. A jednak...Gdy pogodziłam się w końcu ze stratą taty, który zmarł, tracę męża. Tak bardzo mi Go brakuje. W codziennym życiu. W tym, że wstawał wcześnie rano i robił mi kanapki do pracy. Szykował mleko naszej maleńkiej córeczce, a ja mogłam spokojnie zrobić makijaż.  W nocy wciskałam Mu swoje stopy bo moje były zawsze zimne. Zasypiałam na jego ramieniu w poczuciu, że jestem bezpieczna. Brakuje mi jego ciepła. Brakuje mi jego zabaw z naszą córką. Rozmów "co u Ciebie, jak w pracy". Zakupów, które robił. Brakuje mi tego, że zawsze sprzątał po kąpieli córki, a teraz muszę to robić sama. Brakuje mi tego, że był. Brakuje mi tego wspólnego dzielenia obowiązków.
Teraz już Cię nie ma. 14 stycznia 2017 roku wszystko się skończyło. Co się stało? O tym kiedy indziej.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Huśtawka nastrojów

Ta ciągła huśtawka nastrojów. Jednego dnia wydaje mi się, że Go ciągle kocham, że nie potrafię bez niego żyć. Przypominam sobie chwile spędzone razem i tęsknię za Nim. Ale pojawia się też nienawiść i złość za to wszystko co mi, nam zrobił. Z tyloma rzeczami muszę sobie teraz radzić sama, chociażby z głupią wymianą filtra w ekspresie do kawy. I, gdy Ci się nie udaje masz jeszcze więcej nienawiści w sobie w stosunku do niego. Zostałam sama z dzieckiem, które nie śpi w nocy. Potrafi popłakiwać przez dwie godziny, rzucać się na łóżku. Może jest to spowodowane tą sytuacją...Gdy po takiej nocy idziesz niewyspana do pracy jeszcze większa ogarnia Cię wściekłość. W piątek dowiedziałam się o nowych kłamstwach. Drugiego dnia po powrocie do pracy z  rocznego urlopu macierzyńskiego musiałam wziąć opiekę bo Anielka była chora. Mój mąż miał jechać w delegację i bronił się, że nie może z nią zostać. Jak się okazało ten dzień spędził ze swoją kochanką. I jak tu nie być wściekłym? Jest jeszcze jedno ucz
Czytaj więcej

Wizyta teściów

W niedzielę odwiedzili nas teściowie. Bardzo to wszystko przeżywają. Do tej pory, gdy dzwoniła do mnie teściowa to za każdym razem płakała...Teść ostatnio powiedział, że nie wie ja oni mają spojrzeć w oczy mojej rodzinie..A będą się spotykać, chociażby na urodzinach Anielki. Zdaję sobie sprawę, że to nie ich wina. Wstydzą się tego co zrobił mój mąż. A ja zaczęłam żałować, że mówiłam im o wszystkim. Na początku, gdy dowiedziałam się o wszystkim to chciałam im powiedzieć bo nie chciałam cierpieć tylko ja.  Teraz, gdy tak to przeżywają to żałuję, że im mówiłam o wszystkim. Postanowili, że babci będzie musiał mój mąż powiedzieć sam. Sama nie wiem jak ja to powiem swojej babci i rodzinie. Każdy uważał go za dobrego, poukładanego chłopaka. Najgorsze jest to, że tutaj, gdzie mieszkam mogę liczyć tylko na znajomych. Nie ma tutaj nikogo z rodziny, kto mógłby mi pomóc. Gdy myślę o przyszłości to zastanawia mnie jak te nasze relacje będą wyglądać. Chcę, żeby mieli kontakt z Anielką i ona z nimi.
Czytaj więcej

Dlaczego?

Chyba nigdy nie zrozumiem dlaczego tak się stało. Dlaczego to ja znowu muszę cierpieć. Tyle już przeszłam. Kiedy myślałam, że wszystko zaczyna się już układać, że mam już tak wiele: córkę, męża, dom, pracę, straciłam go. Co ja takiego zrobiłam? Gdzie popełniłam błąd? Co przeoczyłam? Nigdy nie zrozumiem dlaczego mój mąż nie dał mi drugiej szansy, nie wybrał rodziny, że tak mnie przekreślił. Dla niego i mojej córki byłam w stanie zrobić wszystko. Wybaczyłam mu zdradę, ale nie zapomniałam. Myślałam, że będę w stanie z tym żyć. A on cały czas mnie oszukiwał i wybierał tę drugą.
Czytaj więcej